මෙවැනි බැඳුම් අදහනු බැරි

ආදරය හරි අමුතු දෙයක්.. ඒක හිත ඇතුළට රිංගන්නේ දඟකාර කිරිකැටියෙක් මවු දෙතන තුඩු අතර අත් ගසා හුරතල් වෙනවා වගේ. ඒක හිත ඇතුළේ පදිංචි වෙන්නේ දුරුත්තේ හීතලට ඇද වැටෙන බෝපතක් වැලිමළුව සිප ගන්නවා වගේ.. මේ පුදුම ආදරය කවදා කොයි වෙලේ පීදෙයි ද කා වෙනුවෙන් පීදෙයි ද කියා සිතා ගන්න බැරි බඩවැටියේ තලමල වගේ..

ආදරයටත් වඩා පුදුමයි ගැහැනු ළමයෙකුගේ හිත. මට හිතෙන්නෙම, ඇල කණ්ඩිය දිගේ පිපුණු කුමුදු මල් යායට පිනි ඉහළ ඒ මත්තෙන් සඳ එළිය කැටි ගැහුණ වගේ නේද ඒ හිත කියා. වරෙක ඒ හිත බලා ගෙන ඉන්නවා පහන් තරුව දෙස, වරෙක සඳවටොර දෙස, පුංචි සමනලුන් දෙස.. ඒ හැම තැනකටම ඒ හිත ලෝබ නැතිව දන් දෙන්න ඇය හරි ආසයි. නමුත් පිරිමි ළමයෙකුට ඒ හිත දෙන්න ඇය හරිම ලෝබයි.. නමුත් කවදා හරි දවසක, කොයියම් හෝ මොහොතක ඒ හිත දීලා ම දානවා ආයේ ඉල්ලන්නේ නැතිව ම ඉන්න.. අන්න එදාට ලස්සන කතාවක් ගොඩ නැඟෙනවා. ඒ කතාව ඇත්තටම හරිම ලස්සනයි.. ඇය ඒ කතාව තුළ හැමදා ජීවත් වෙනවා. නමුත් අහල පහල ඉන්න බොහෝ දෙනාට ඒ කතාව ලස්සන වෙන්නේ හිත දන් දුන්නේ කාට ද කියා දැන ගන්න ලැබුණාට පසුවයි..

බන්දුල නානායක්කාරවසම් එහෙම ලස්සන නැති කතාවක් අහිංසක ගැහැනු ළමයෙකුගේ හිතට මුවා වෙලා අප ඉදිරියේ හරිම ලස්සනට ලියනවා..



සිනාතොටක් විය ඔබ පාමුල මා ලද සරදම්
මහෝඝයක් විය ඔබෙන් ලැබුව අපමණ අබිමන්

මේ පද පේළි දෙක ඇහෙන කොට බන්දුල මේ කියන්න යන්නේ ආදරයක් ගැන ද කියා හිතා ගන්නත් බැරි තරම්. ඇත්ත... නැණ ගුණ බෙලෙන් යුතු තරුණ හාමුදුරුකෙනෙක් දහම්පාසල් ළමයි වට කරගෙන ඉඳහිට පොඩි විහිළුවක් කරන කොට ඒක ආදරය ද කියා හිතා ගන්න බැහැ තමයි.. තාත්තා කෙනෙක් වගේ ජීවිතය මෙහෙමයි කියලා ඔවදන් දෙනකොට ඒක ආදරය ද කියා හිතා ගන්න බැහැ තමයි... ඒත් ඒ අතර ඉන්න තරුණ ගැහැනු දරුවෙකුට එය ආදරයක් වගේ පේන්න බැරි ද? පොඩි හාමුදුරුවන් කරන විහිළුවලට හිනා වෙන්නයි ඒ දෙන අවවාදවලින් ඔළුව පුරවා ගන්නයි ගියාම ඇයට සියුම් මිහිරියාවක් දැනෙනවා වෙන්න බැරි ද? මං ඒකයි මුලින්ම ලිව්වේ ගැහැනු ළමයෙකුගේ හිත හරි පුදුමයි කියලා..

ඒත් පොඩිහාමුදුරු කෙනෙකුට ආදරය කර ඒ ආදරය දිනා ගන්නේ කොහොම ද? ‘මං හින්දා මේ හාමුදුරුවන් සිවුරු ඇරියොත්’ කියා ඇයට හිතෙන කොට, ඒත් එක්ක එන දහසක් ප්‍රශ්න කන්ද දිහා බලන කොට හිතේ ඇති වන ආදරය හිත ඇතුළේම හිර කරන් ඉන්නවා මිසක එළියට දාන්නේ කොහොමද කියා ඇයටවත් හිතා ගත නොහැකියි. මේක හිත ඇතුළේම හට ගෙන හිත ඇතුළේම පරවෙලා යන ආදරයක් වේවි.. එහෙම පරවුණ දාට අඬන්නවත් අයිතියක් ඇයට නැති වේවි.. මේ නිසා බන්දුල ඇගේ හිත අකුරුවලට පෙරළෙනවා මෙහෙම.

නොහඬා ඉන්නම් ගිලිහුණු දා පෙම් ලොව මල්දම්
දුටුව නිසා ආදරයේ දෙව්රුව ඔබගෙන් මං

ඔව් ඒක ආදරය.. ආදරය දෙව්රුවක් වෙලා.. නමුත් ඇයට උරුම වී ඇත්තේ හැමදාම ඒ දේවාලේ එළිපත්තට වී දෙව්රුව දෙස බලා ඉන්න විතරයි.. කොහොමද දෙවියන් ළඟට යන්නේ..

මේ වචන ටික ලියලා මං අත අහකට ගනිද්දි බන්දුල මගේ පපුව පසාරු කරනවා ඊළඟ පද පේළි දෙකෙන්..

බෝසත් ඔබ සිත ළඟ උවැසිය වී දැහැනට වී
සිටියා මිස නොදනිමි කොයි සිටියා දැයි මලවී

සුනිල් ආරියරත්න රාගයෙන් තොර ප්‍රේමයක් ගැන ලියද්දී සුචරිත ගම්ලත්ට සුනිල්ව පෙනුනේ මානසික රෝගියෙකු වගේ. ප්‍රසාද සහ මාධූර්ය ගුණයෙන් ලිවිය යුතු අදහසක් ගෞඪී රීතියෙන් ලියා නන්දා මාලනිය එය උච්චස්වරයෙන් ගායනා කරද්දී මටත් හිතුනේ නිකම්ම අදෝනාවක් වගේ. නමුත් කළුගලක් මෙලෙක් කර කුරුටු ගානවා වගේ මේ දහම්පාසල් දැරියගේ හිත බන්දුල පිරිමදින්නේ අමුතුම තැනකින්. පොඩිහාමුදුරුවන් ඉදිරියේ මේ දැරිය නිකම්ම නිකම් උවැසියක් විතරයි.. පොඩිහාමුදුරුවන් බණකියන කොට, පිරිත් කියන කොට, කටහඬ උල්කරලා අනුශාසනා කරන කොට ඒ දිහා බලා ඉන්න පුළුවන් උවැසියක් විදිහට විතරයි. මෙහිදී බන්දුල දකින පොඩි හාමුදුරුවන් ඇය දෙය බලන්නේ කරුණාවෙන් දයාවෙන් පමණයි. ඒ කරුණාව දයාව වෑහෙන ‘බෝසත් සිත’ ඉදිරියේ ඇයට අනංග හැඟුම් එන්නේම නැහැ. ඇය තුළ ගලා හැලෙන්නේත් ‘ආදරයම’ පමණයි. ඒක මොනවගේ ද කියාත් කවියා අපට කියනවා..

පුදසුන් මත මිය යද්දී සහසක් මල් පරවී
නොපිදූ මල තවමත් ඇත ඔබ ගැන බැති බර වී

ගෙදරින් ගෙනා මල් සේරම බුදුහාමුදුරුවන් ඉදිරියේ පූජා කර ඉවරයි. ඒවා සියල්ල ටික ටික පරවෙනවා.. නමුත් පූජා කර ගන්න බැරි වුණ ඇගේ හදවත භක්තියෙන් පිරී ඉතිරී තාමත් ළතැවෙනවා.. ඒ ආදරය වචනයට නඟා ගන්න බැරි භක්තියෙන් පිරිලා ඉතිරිලා යනවා.

කොච්චර කාලයක් නම් මෙහෙම හිතින් ආදරය කර කර ඉන්න ද? අනෙක් මිනිසුනට පේන්නේ නැති වෙන්න ආදරය හිතේ හිර කර ගෙන ඉන්න පුළුවන් ද? එහෙම කරන්න බැහැ. ඉතින් මේ දැරිවියගේ හිතේ තියෙන ආදරය එක දවසක එළියට එනවා.. එදාට මුළු ගමම ගිනි ගන්නවා.. අනේ අර පොඩි හාමුදුරුවන් මොකද කරන්නේ? ඇය තමාට ආදරය කරන බව දැනුයි ඔහු දන්නේ.. අවාසනාවට ඔහු දැන ගන්න අතරේදී මුළු ගමමත් දන්නවා. ඉතින් ඒ හාමුදුරුවන්ට සිදු වෙනවා පන්සල අතහැර දාලා යන්න. සමහර විට සිවුරුත් අතහැරලා යන්න.. හැමෝගේම අපවාද එන්නේ දැන් හාමුදුරුවන්ගේ නමට. තමන්ගේ හිතේ මෙච්චර කාලයක් ‘ආදරයේ දෙව්රුව’ ඇඳලා තිබුණු පොඩි හාමුදුරුවන්ට මෙහෙම වෙන කොට ඇයට මොනවා හිතෙනවා ද? ඇයට මොනවා හිතුනත් දැන් හාමුදුරුවන් ඇගෙන් ගොඩක් ඈතට ගිහිං ඉවරයි. ඇය දැන් තමන්ගේ සිහින ලොව හුදකලා වුණ යශෝදරාවක් වගේ..

මගෙන් මිදුණු ලොව ඔබට මිහිරි නම් එය සැපකි
ඔබට ළං ව දුක බෙදා ගන්න බැරිකම දුකකි

හාමුදුරුවන් දැන් ඇයගෙන් ඈත් වෙලා ගිහිං ඉවරයි. ඒ යන්නේ ඇයව අරගෙන නෙවේ. මොකද හාමුදුරුවන්ගේ හිතේ ආදරයක් තිබුණේ නැති නිසා. ඇය දත්මිටිකාගෙන හිත හදා ගන්න හදනවා, ‘ඔබට මිහිරි නම් මට සැපකි‘ කියා. ඒ ගමන්ම ඇයට තේරෙනවා, දැන් හාමුදුරුවන් මුහුණ දෙන තත්වය. ඒත් ඒ දුක බෙදා ගන්න ඇයට අවසර නැහැ.

මේ අසම්මත ප්‍රේමය ඇගේ සිහින ලොවින් ඇයව නිතරම මහපොළොවට ඇදලා දානවා. ඇය තමාගෙන් ප්‍රශ්න කරනවා. ‘මේ මං පැතූ අවසානය ද? මට ඕනේ වුණේ හාමුදුරුවන්ව පිටමං කරන්න ද?’ ඇගේ නෙතු අතරට කඳුළක් උනන්න තරම් අයිතියක් ඇයට තියෙනවා ද කියා ඇයවත් දන්නේ නැහැ. නමුත් ඈ එක දෙයක් දන්නවා, ඈ තුළ තිබුණු ප්‍රේමය මේ අහල පහල මිනිසුන් හිතාගෙන හිටි අයුරුන් ගොඩ නැඟුණු එකක් නෙවේ.. එහෙනම් ඒක මොකද්ද? ඒකට නමක් දෙන්න පුළුවන් ද? ‘මට බැරි ද පොඩි හාමුදුරුවන්ගේ හොඳම යෙහෙළිය වෙන්න, හිතවතිය වෙන්න?’ ඇයත් ඇය තුළම නිරුත්තරයි. ඇයට අවසානයේ දී කියන්නට ඇත්තේ මෙපමණයි.

මෙවැනි බැඳුම් අදහනු බැරි ලෝකය සිර ගෙයකි
එවැනි ලොවක මේ හමුවීමත් වාවනු නොහැකී

පද රචනය - බන්දුල නානයක්කාරවසම් (Bandula Nanayakkarawasam) (උපුටා ගැනීම ඔහුගේ ‘සිනා තොටක්’ නම් ගීපොතෙන්)
ගායනය - නිරෝෂා විරාජිනී
සටහන - බර්ට්‍රම් ජී. ලියනගේ