ලියන රාලගේ ලියමන ෴

ප්‍ර: ජාතිවාදය සහ ජාතිකවාදය කියන්නේ එකක් ද දෙකක් ද? මොකද් ද මේ දෙකේ වෙනස? උ: පැහැදිලිවම දෙකක්. මේ දෙක අර්ථකථනය කරන ආකාරයෙන්ම ඒ වෙනස මතු වෙනවා. ඉංග්‍රීසියෙන් මේ සඳහා පැහැදිලිවම වෙනස් වචන දෙකක් තියෙනවා. ජාතිවාදයට කියන්නේ racism කියලා. ජාතිකවාදයට කියන්නේ nationalism කියලා. ප්‍ර: ජාතිවාදය අර්ථකථනය කරන්නේ කොහොම ද? උ: ජාතිවාදය කියන්නේ, කිසියම් ජාතියක් තම ජාතිය උසස් ලෙස සලකමින් වෙනත් ජාතියක් හෝ ජාතීන් කීපයක් යටපත් කරන්න දරන උත්සාහය. එය දේශපාලනික, ආගමික, සංස්කෘතික ආදී ඕනෑම ආකාරයකින් විය හැකියි. උදාහරණයක් ලෙස හිට්ලර්ගේ නාසිවාදය පෙන්වන්න පුළුවන්. ඔහු ශුද්ධ ආර්ය ජාතියක් පිළිබඳ විශ්වාස කළා. ප්‍ර: එතකොට ජාතිකවාදය කියන්නේ? උ: කිසියම් ජාතියක් තමන්ගේ උරුමය රැක ගැනීම පිණිස හෝ තම ජාතිය වඳ වී යාම වැළක්වීම පිණිස හෝ තම ජාතියට එරෙහිව නැඟෙන විරෝධතාවන් වැළැක්වීමට දරන සාමූහික ප්‍රයත්නයක් තමයි ජාතිකවාදය කියන්නේ. එයත් දේශපාලනික, ආර්ථික, සංස්කෘතික වශයෙන් සිදුවෙන්න පුළුවන්. ප්‍ර: මේවා ඔබේ අර්ථකථන ද නැතිනම් ජාත්‍යන්තරව පිළිගත් ඒවා ද? උ: මේවා මගේ අර්ථකථන. මොකද, ජාතිවාදය සහ ජාතිකවාදය කියන්නේ අතිශය ස

චින්තන ස්වරූපය අනුව ලංකාවේ මිනිසුන් වර්ග දෙකක් ඇති බව පැහැදිලිව හඳුනා ගත හැක. ඉන් පළමු වැනි කොටස සමාජවාදීන්, මාක්ස්වාදීන්, පශ්චාද්නූතනවාදීන්, පශ්චාද්මාක්ස්වාදීන්, වාමවාදීන්, මානවවාදීන්, ස්ත්‍රීවාදීන් ආදී නම්වලින් පෙනී සිටින අයගෙන් ද රැඩිකල් චින්තකයන් යැයි කියා ගන්නා අයගෙන් ද නිරාගමිකයන්ගෙන් ද සමන්විත වේ. පොදුවේ මේ සියලු දෙනා හැදින්විය හැකි සර්වනාමයක් අද හඳුනා ගෙන ඇත. එනම් විශේෂයෙන් 'සිංහලබෞද්ධ' හා පොදුවේ 'බෞද්ධ' විරෝධීන්ය. කුමක් නිසා ද යත්, මොවුන් කතෝලික, මුස්ලිම්, හින්දු යන ආගම්වලට එරෙහිව හඬ නැඟුවොත් රටදැයට ආදරය කරන මිනිසුන් මෙන් පෙනී යා හැක යන භීතිකාව නිසාය. නැතහොත් විවිධ රාජ්‍ය නොවන සංවිධානවලින් එන මුදල් නොලැබී යාවී යන අවධානම නිසාය. නැතහොත් තමාගේ හිස් බව වසා ගැනීමටත් 'මං පොර' මානසිකත්වයට ඒමටත් ලංකාවේදී ඇති හොඳම උපායමාර්ගය බුදුදහමට හා ඉතිහාසයට බැණ වැදීම බව වැටහී ගොස් ඇති නිසාය. දැවැනි මිනිස් වර්ගය නම් සිංහල යැයි බෞද්ධ යැයි කියා ගනිමින් සිංහලකම ගැන දන්නේත් නැති ධම්මපදයවත් කියවලා නැති සම්ප්‍රදායයම ශ්‍රේෂ්ඨ යැයි කියා ගනිමින් සිටින සම්ප්‍රදායවාදීන්ය. ලංකාවේ විව

අවුරුදු දෙදසකට අධික කාලයක් ගිහිල්ලත් අපේ අයට තාම බැරිවෙලා තියෙනවා, කර්මය යනු චේතනාවයි කියන එක තේරුම් ගන්න. සමහරු හිතන් ඉන්නේ මේ චෙතනාව කිව්වේ, උදේ ඉදන් රෑවෙනකම් තොරතෝංචියක් නැතිව ගලාගෙන එන හැම සිතුවිල්ලක්ම තමයි කියල. සමහරු හිතන්නේ චේතනා කියන්නේ හැඟීම්වලට කියල. විඤ්ඤාණය කියන්නේ ඉඳුරන් ඇසුරෙන් ලබන දැනීම. එම විඤ්ඤාණය කොටස් දෙකකට බෙදනවා, චේතනා, මනසිකාර කියලා. මනසිකාර කිව්වේ, මෙනෙහි කිරීම කියන එක. මෙනෙහිකරන්නේ අතීතය. අප ලැබූ අද්දැකීම් පිළිබඳ අතීත ආවර්ජනයක් නිතර අපට අවශ්‍ය වෙනවා එදිනෙදා ජීවිතයේදී. උදාහරණයක් විදිහට ලස්සන අරලිය මලක් දැක්කාම ඒක සුවඳයි කියලා අපට මතක් වෙනවා අපි අතීතයේ ඒ සුවඳ විඳලා තියෙන නිසා. අහසේ කළුවලාකුළු දැක්කාම හිතෙනවා තව ටිකකින් වහියි කියලා. මේ දැනුම අපට ලැබෙන්නේ මනසිකාරය නිසා. ඒක විඤ්ඤාණයේ (දැනීමේ) අනිවාර්ය කොටසක්. අනෙක් කොටස තමයි චේතනාව. මනසිකාරය අතීතයට සම්බන්ධ වන සේ චේතනාව සම්බන්ධ වෙන්නේ වර්තමානයටයි, අනාගතයටයි. චිත්ත කියන පදය හැදෙන්නේත්, චේතනා කියන පදය හැදෙන්නේත් එකම ‘චින්ත්‘ කියන ධාතුවෙන්. එම ධාතුවේ අර්ථය ‘සිතීම, කල්පනා කිරීම‘ කියන එකයි. ඒ අනුව චේතනාව කියන්නේ අපේ තර්ක